588

                                  Κάπως έτσι ξεκινούν όλα….

Βράδυ Παρασκευής μετά την δουλειά.

Μόνος σε ένα μπαράκι , αραδιασμένα μπροστά μου τσιγάρα, αναπτήρας και Τζακ σκέτο.

Το κινητό κλειστό στην τσέπη από το σακάκι.

Δεν θέλω να μου βιάζουν την ησυχία τίποτα και κανένας.

Δεν έχω σηκώσει εδώ και ώρα το βλέμμα μου από το ποτό μου.

Δεν υπάρχει και λόγος να το κάνω, ήρθα απλά για ένα ποτό.

Να ξεφύγω, να την ξεχάσω έστω για λίγο.

Το ουίσκι μου καίει ευχάριστα τον ουρανίσκο, Καρέλια κασετίνα ανάμεσα στα δάχτυλα.

Όπως τα κάπνιζε εκείνη , θέλω την γεύση της στο στόμα μου να την νιώθω να καίγεται.

Πάνε τώρα πέντε μήνες από εκείνο το βράδυ.

Από εκείνο το γαμημένο βράδυ που την περίμενα να γυρίσει από την δουλειά με το μονόπετρο να την περιμένει!

Εκείνο το βράδυ , όταν χτύπησε το τηλέφωνο και με κάλεσαν για αναγνώριση.

Εκείνο το βράδυ πέθανα και εγώ μαζί της.

Την χτύπησε ένα μεθυσμένο κωλόπαιδο και την παράτησε στην μέση του δρόμου.

Έτσι χάθηκα και εγώ μαζί της.

Η ζωή μου πλέον είναι τυπική ίδια παράσταση κάθε μέρα.

Το πρωί στο γραφείο και το βράδυ σε αυτό το μικρό μπαράκι.

Έχω κόψει επαφές από τους γνωστούς και τους φίλους γιατί μου την θυμίζουν όλοι τους.

Πονάω , καίω τον πόνο με ουίσκι και τσιγάρο.

Κάποιες φορές πιάνει , κάποιες άλλες όμως δεν αντέχεται.

Με αυτές τις σκέψεις πάω να πάρω τον αναπτήρα αλλά πιάνω ακροδάκτυλα.

Λεπτά και ντελικάτα , απαλά.

Σηκώνω το βλέμμα μου και αντικρίζω ένα χαμόγελο , δυο μάτια πονηρά.

Τραντάχτηκα προς τα πίσω.

Δεν μου αρέσει να με αγγίζουν πόσο μάλλον ξένοι.

Της σπρώχνω απότομα τον αναπτήρα και συνεχίζω να κοιτάω το ποτό μου.

Ανάβει το τσιγάρο της αλλά δεν φεύγει.

Γέρνει μπροστά μου και χαμογελάει φυσώντας τον καπνό προκλητικά.

Be continued……

Τζο Καραντενίζη