“Η Αλλαγή των Εποχών: Ένας Πλανήτης σε Κρίση” του Costas Koliogeorgis

Οι αμυγδαλιές μέχρι και τα τέλη του περασμένου Δεκεμβρίου διατηρούσαν τα φύλλα τους. Μάλιστα ήταν σε χρώμα πράσινο, ούτε που είχαν κιτρινίσει. Με λίγο κρύο που έκανε ο καιρός, έπεσαν. Το φυσιολογικό θα ήταν να αρχίσουν να ξεραίνονται τον Σεπτέμβριο, να κιτρινίζουν τον Οκτώβριο και να πέφτουν τον Νοέμβριο, την εποχή του Φθινοπώρου. Όταν όμως μέχρι τα τέλη Δεκεμβρίου η θερμοκρασία το μεσημέρι φτάνει τους 23°, τα δέντρα δεν αντιλαμβάνονται φθινόπωρο.

Τώρα βρισκόμαστε στα μέσα Φεβρουαρίου και τα μπουμπούκια αρχίζουν να σκάνε και τα άνθη να ξεδιπλώνονται. Η περίοδος χειμερίας νάρκης του δέντρου ήταν λιγότερο από ενάμισος μήνας. Θα έπρεπε να είναι μέχρι και πέντε μήνες.

Όταν το δέντρο δεν ξεκουράζεται και δεν λαμβάνει αρκετό νερό, ακόμη κι αν δεν υποστεί παγετό ή ασθένεια την περίοδο ανθοφορίας, δεν θα μπορέσει να σχηματίσει και διατηρήσει καρπούς. Οι διεργασίες στο εσωτερικό του δεν προλαβαίνουν να γίνουν σωστά. Είναι σαν να πιέζουμε τον εαυτό μας να είναι παραγωγικός και δημιουργικός έχοντας κοιμηθεί 2 ώρες αντί για 7.

Το φαινόμενο της ακαρπίας δεν είναι μόνο στις ελιές. Είναι σε πάρα πολλές ετήσιες καλλιέργειες. Επίσης στους ξηρούς καρπούς, έχουμε τεράστιο ανταγωνισμό από βαλκανικές χώρες στις οποίες παράγονται φουντούκια, αμύγδαλα και καρύδια σε μεγάλες ποσότητες με πολύ χαμηλότερο κόστος. Το κρύο κλίμα εκεί σε συνδυασμό με το πολύ περισσότερο διαθέσιμο νερό κάνει την παραγωγή τους υγιέστερη και ευκολότερη. Το ίδιο συμβαίνει και στα κελυφωτά φιστίκια (Αιγίνης) που έρχονται από Τουρκία.

Ο πλανήτης δεν φιλοξενούσε ποτέ ξανά 8 δισεκατομμύρια ανθρώπους και τόσο μεγάλο πληθυσμό ζώων. Η ανθρώπινη δραστηριότητα δεν ήταν ποτέ τόσο εκτεταμένη. Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε σε μετεωρολογικά αρχεία, αρκεί να θυμηθεί κανείς πως ήταν οι χειμώνες που βιωνε σαν παιδί, ώστε να καταλάβει την διαφορά.

Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως τα πράγματα έχουν αλλάξει και οι άνθρωποι έχουμε παρέμβει προς αυτή την κατεύθυνση. Και πρέπει να λαμβάνονται μέτρα, από τις κυβερνήσεις μέχρι τον τελευταίο πολίτη.

Κώστας Κολιογεώργης