Kαι μετά σαν φθάνανε οι Θηβαίοι και Θηβαίες στο Μοσχοπόδι…., τί……;;
Ένα υπέροχο κείμενο λόγω της ημέρας! Ζωοδόχου πηγής σήμερα, γιορτάζει το υπέροχο Μοσχοπόδι μας, η εκκλησίτσα μας με τις τόσες αναμνήσεις. Το παρακάτω κείμενο, σε κάνει να δακρύζεις, να αναπολείς. Το βρίκαμε στην ομάδα Thiva old Photography γραμμένο από τον χρήστη Πόδη Λατούσα και σας το μεταφέρουμε, γιατί ΣΙΓΟΥΡΑ αξίζει να το διαβάσετε.
Φυσικά πρώτα ήταν το κεράκι και προσκύνημα στην Εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής με τον απλό, αλλά φωτεινό χώρο της… Την ημέρα της Γιορτής βέβαια η κοσμοσυρροή δεν καθιστούσε και εύκολη τούτη την πρώτη ενέργεια των επισκεπτών. Αλλά τις άλλες μέρες και ειδικά αν ήσουν με μικρή παρέα αισθανόσουν και την Ζωοδόχο και την Πηγή.
Και για αυτό και λόγω και του ποδαρόδρομου βέβαια, κατεβαίναμε για υδάτινο νάμα στα σκαλάκια της Πηγής και με το μικρό μεταλλικό τάσι, που κρεμόταν από το αλυσιδάκι, πίναμε αγίασμα.
Ο ποδαρόδρομος, το νερό, ο αέρας και το περιβάλλον είχαν ανοίξει την όρεξη. Κάναμε και το χάζι στην μικρή δεξαμενή με τα ψαράκια. Πάει η δεξαμενή και ψαράκια τώρα μόνο στο πιάτο του σημερινού καταστήματος εστίασης..
Και Τότε βέβαια εστίαση υπήρχε. Για όσους πρόφταιναν στα λίγα μεγάλα λίθινα ή ξύλινα τραπέζια που ήταν εκεί, αφού δεν ήταν και πολλά. Αρκετά θά ‘λεγες για τις συνηθισμένες μέρες εκδρομής. Όμως για τις γιορτάδες ο χώρος ήταν ανοικτός και τεράστιος. Όσο κόσμο και να είχε, θα εύρισκες κάποιο ίσκιο να καθίσεις και να απλώσεις τραπεζομάντηλο και φαγητά, κρασί και ποτά, που όλοι είχαν κουβαλήσει μαζί τους. Όλα ετοιμασμένα αποβραδίς ή πολύ νωρίς το πρωί.
Φυσικά τα παιδιά ήδη είχαν ξανοιχτεί στο παιχνίδι και άκουγες τις μανάδες να φωνάζουν για το αυγουλάκι τον ένα, για το κεφτεδάκι την άλλη… , άντε να τα μαζέψει η μάνα, αν η πείνα και η εξοχή δεν συμμαχούσε. Ερχόντουσαν, με χάσκον στόμα, άρπαζαν και μπούκωναν μέχρι να σκάνε τα μάγουλα και χανόντουσαν στην γύρα. Και από μέρη ένα σωρό τριγύρω.
Αυτά για τα μικρά παιδιά.
Γιατί οι έφηβοι/έφηβες και οι νέοι/νέες ξεκινούσαν βέβαια από το επιδάφιο τραπέζι, αλλά οι ξαναμμένες εαρινές ματιές, σε συνέχεια από τα διασταυρούμενα απαντήματα της Μεγάλης Εβδομάδας και τον ασπασμό της Ανάστασης και της Αγάπης, κοίταζαν κατά την κούνια, όπου ήταν απλά το σημείο εκκίνησης και ραντεβού…. Και ξεμάκρεμα….
Η Κούνια του Μοσχοποδιού, πρέπει να ομολογήσουμε ότι ήταν η πιο μακριά σε μήκος αλυσίδας που είδαμε ποτέ… Ή μπορεί και έτσι να μας φαινόταν Τότε ! . Γεγονός είναι ότι οι ατρόμητοι φτάναν ψηλά και μακριά, στα κλαριά του γεροπλάτανου….. !
Πάει τώρα και ο Πλάτανος …, πάει και η Κούνια..!
Από “κούνιες” βρίσκεις και σήμερα εκεί πέρα…. Αλλά….
Πόσες γενιές Θηβαίων κάθισαν σε αυτή την Κούνια στο Μοσχοπόδι και νοιώσανε εκεί τα ζωντανά σκιρτήματα της Νιότης τους ….!
Εκεί ανάμεσα στα φύλλα των πλατανιών, που ασήμιζαν σε όλες τις αποχρώσεις του πράσινου και στραφτάλιζαν στο φύσημα του αέρα ή από τον αέρα που ξεσήκωναν στο γρήγορο κατέβασμα της Κούνιας, τα λευκά ή πολύχρωμα φουστάνια των κοριτσιών και οι σταρένιες, με χάρη σταυρωμένες γάμπες τους, καθώς καθόντουσαν στην κούνια, όπου πάντα βρισκόταν ένας νεαρός Θηβαίος για κάθε κοπελιά, να δείξει την ρώμη του, σπρώχνοντάς την στα Ψηλά και στα Ωραία, της Ύπαρξης και Αισθήσεων …!
Ήταν θαυμαστό και συνάμα τόσο απλό, αναμενόμενο και λογικό Φαινόμενο της Φύσης, σαν έβλεπες μια κοπελιά να κουνιέται, σειέται και λυγιέται, με απαράμιλλη χάρη πάνω στην Κούνια, ακολουθώντας την κίνηση της Αιώρας, με κάθε μυ στο κορμί της, με ανάλαφρο και σχεδόν αδιόρατο λύγισμα της μέσης και τέντωμα των ποδιών της, απόλυτα συντονισμένη στο εκκρεμές της τροχιάς σε πιο περισσότερο από τριτημόριο τόξο, και το κεφάλι να γέρνει ανάλογα, με τα λυμένα ή σε κοτσίδες μαλλιά να ανεμίζουν προκλητικά στον αέρα, στην Φύση και σε λαίμαργα μάτια στα χαμηλά τριγύρω. Και αν έβλεπες και το διάχυτο, απλωμένο γλυκό προσκάλεσμα σε όλα τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, καθώς την χάιδευε κατά πρόσωπο, το ελαφρό αεράκι της ταλάντωσης, με διάπλατο, αγνό και αυθόρμητα ελκυστικό χαμόγελο και συγχρόνως άκουγες και το πηγαίο, άκρατο, γάργαρο και κελαριστό γέλιο της να ξεχύνεται τριγύρω, με τον ήχο του γέλιου της να ακολουθεί το πήγαινε-έλα της αιώρησης στον χώρο, και μάταια το άλλο κελάρισμα από το γάργαρο νερό της διπλανής Ζψοδόχου Πηγής να προσπαθεί να το ανταγωνιστεί, καταλάβαινες και κατανοούσες απόλυτα την κρυφή επιθυμία για Ζωή, που ξεπηδούσε από τα γουρλωμένα μάτια των νεαρών, που καθόντουσαν με ανοικτά τα στόματα κάτω, ακριβώς παράπλευρα από το κατακόρυφο επίπεδο της τροχιάς της Κούνιας, για να ρουφούν το διερχόμενο και διαχεόμενο αδιόρατο άρωμα της κοπελιάς και να πιστεύουν ότι εκεί, να τώρα …., στο κατώτερο σημείο της τροχιάς, που οι απλωμένες, τεντωμένες και ελαφρά σηκωμένες γάμπες της, παρατρίχα δεν άγγιζαν το έδαφος, η Κούνια και η Ζωοδόχος θα έκανε το Θαύμα της. Και θα έστελνε, από στιγμή σε στιγμή, κατευθείαν το αδιόρατα αισθησιακά μισογυρμένο πίσω σώμα της κοπέλας, με τα προτεταμένα στήθη, και το γερμένο, μόλις υποσημαινόμενα ηδονικά στο πλάι κεφάλι της, τα απλωμένα πόδια και την λυγισμένη λεπτή μέση της, όλα της σε λαχταριστό και συνταιριασμένο σύνολο, κατευθείαν για απαλό αντάμωμα και αιθέρια σμίξη, στα με λαχτάρα ανοιχτά και προσμένοντα για παραπέρα σφιχταγκάλιασμα, δικά τους χέρια ….
Και μετά το ζέσταμα με την Κούνια, άρχιζε ο αναμενόμενος περίπατος, – κορύφωση για τα νιάτα. Πολλές και απόμερες οι διαδρομές πίσω από το Ιερό της Ζωοδόχου Πηγής.
Για τεκταινόμενα….ανοιξιάτικων αισθήσεων.
Σιγά μη οι γονείς και οι καθηγητές στις σχολικές εκδρομές μπορούσαν να ακολουθούν και να παρακολουθούν τα πάντα. Αν θέλει η Νιότη, μπορεί και γίνεται αόρατη παντού… !
Πόσο μάλλον στο Μοσχοπόδι και στα Τριγύρω του….
Δεν είναι μυστικό για την Θήβα ότι εκεί στο Μοσχοπόδι, τα αγόρια και τα κορίτσια γινόντουσαν Έφηβοι και Νέοι, με τα βέλη του μικρού φτερωτού θεού, χαϊδεύοντας τον Έρωτα ή κάνοντας απλά την “βαρύγδουπη” νεολαιίστικη Επανάστασή τους, στην Ελληνική Επαρχία του ‘50 και του ‘60 ……
Θυμάμαι κάποτε σαν μικροί, εκεί στα 10 – 11 μας, κυνηγιόμασταν με την παρέα μου, εξερευνώντας σε ένα φαράγγι από τα πολλά τριγύρω στα ψηλότερα. Και ξαφνικά, σε μια κλειστή στροφή του φαραγγιού, πέφτουμε καταπάνω σε μια παρέα 7-8 κοριτσιών, σαν τα κρύα τα νερά, νεράϊδες παλαιϊκές φάνταζαν στον χώρο εκείνο, 17-18 χρονών ήταν, του Γυμνασίου Τότε. Γνωστές Κυρίες της Θήβας, και μερικές και της Ομάδας σήμερα και καθόλα μη εξαιρετέες. Που απλά Τότε κι αυτές, βρήκανε με αυτό τον τρόπο, να φαντάζονται την δική τους Επανάσταση στην δεκαετία του ‘60, στη επαρχιακή πόλη.
Πώς ???. Εντάξει μη αγωνιάτε και περιμένετε Πολλά και Εντυπωσιακά !!! .
Απλά τα κορίτσια είχαν πάει εκεί για να επαναστατήσουν …..καπνίζοντας !!!.
Μέσα στην θεσπέσια Φύση, αφύσικα !
Γιατί Τότε το κάπνισμα και ειδικά για κορίτσια και μάλιστα σε ανοικτό χώρο, έστω και αν μόνο μικρό κομμάτι τ΄ουρανού φαινόταν μέσα στο στενό και σκιερό φαράγγι, ήταν για αυτές, κάτι λίγο λιγότερο από την υψωμένη Παντιέρα Ρόσα της Isidora Dolores Ibárruri Gómez.
Δεν την ξέρετε την Κυρία ;;; Μα βέβαια την ξέρετε, σαν περισσότερο γνωστή ως Λουλούδι του Πάθους, δηλαδή Πασιονάρια.
Τούτα βέβαια ήταν από αυτά που μπορούν να αναφερθούν εδώ….!
Συνέβαιναν κι άλλα απλά, νεανικά, λογικά, αυτονόητα, όμορφα και καλά στο Μοσχοπόδι. Από αυτά που ευτυχώς πάντα θα συμβαίνουν, όσο υπάρχει το άρρεν και το θήλυ, στον κόσμο τούτο.
Όχι μόνο ανήμερα στην Ζωοδόχο Πηγή, με την κοσμοσυρροή, αλλά κυρίως τις άλλες μέρες Εκδρομής.
Από αυτά που ο καθένας Θηβαίος και η καθεμιά Θηβαία έχει να θυμάται, γιατί απλούστατα είναι ατομικά, αποκλειστικά και μοναδικά δικά του και δικά της…..!
Όλα τούτα και πολλά άλλα από τα παραπάνω καθοριστικά, ήταν που κάνανε πολλούς Θηβαίους και Θηβαίες, σε κάθε Χαρά της μετέπειτα Ζωής τους, το Τραπέζι και ο Χορός να θέλαν να γινόταν στο Μοσχοπόδι. Πόσες Βαπτίσεις και Γλέντια Αρραβώνα και Γάμων και Εορτών, συναντήσεις και συναναστροφές, για πολλές παλιές γενιές και συνεχίζουν, δεν έγιναν και γίνονται με την ευλογία και στον περίβολο της Ζωοδόχου Πηγής…!
Η Georgia Sokari έχει γράψει επιγραμματικά :
“Αν θες να καταλάβεις αν κάποιος πέρασε από Θήβα και κατάλαβε, ρώτησέ τον για το Μοσχοπόδι. Από την απάντησή του θα καταλάβεις αν κατάλαβε”.
– Σοφό κι αληθινό…..!
Ο Γυρισμός από Μοσχοπόδι, ήταν όπως και ο Πηγαιμός, αλλά ίσως πιο βαρύς, όχι τόσο από τα περπατήματα, τα παραπατήματα και τα τρεχαλητά και τα κάθε είδους “κυνηγητά“ , αλλά από τις εικόνες και οσμές και λοιπές αισθήσεις και πάνω από Όλα από τα γεμάτα αισθήματα και συναισθήματα Εκείνης της Μέρας….. !
Καλά να περάσετε όλοι εσείς που μια, όμορφη και κατάλληλη για Φύση μέρα από τις επόμενες, θα πάτε στο Μοσχοπόδι…. Ιού επιτρέποντος
Και αν έχετε παιδιά στην Οικογένεια , προετοιμάστε τα και προτιμήστε μια εκδρομή πεζοπορίας κατά κει. Αγνοείστε την άσφαλτο και όπου μπορείτε πάρτε τα παράπλευρα μονοπάτια. Μη σταματάτε να τους μιλάτε για όλα τα παραπάνω, έστω κι αν δεν δείτε Τρεχούμενα Νερά, τις Καλές Κυράδες και την Αιώρα στον δρόμο σας.
Μήπως και εμείς τις βλέπαμε τις Καλές Κυράδες Τότε… ;
Κι όμως τις έχουμε για δεκαετίες στο μυαλό μας, γιατί τα κατέχαμε από αυτούς που μας τα ‘χαν πει και θέλαμε να είναι εκεί ! Τα παιδιά μπορούν να τα βλέπουν ξεκάθαρα και με το παραπάνω, όλα όσα εσείς τους λέτε, όταν τους μιλάτε.
Και εκείνο που τελικά θα τους μείνει είναι ότι θα θυμούνται, ότι όσα από αυτά θα θυμούνται, εσείς τους τα ‘χατε πει κάποτε…. !
Έστω κι αν εσείς δεν θα είστε δίπλα τους σαν εκείνα μεγαλώσουν ….
Η Ζωοδόχος Πηγή θα υπάρχει, έστω κι αν πια δεν ρέει στο Μοσχοπόδι…