ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ

Αγγελική Ρουμπιέ
Είχα δίλημμα για τον τίτλο του άρθρου αυτού. «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί», ή «Ο χρόνος που κυλά»; (ή κάπως έτσι). Αφορμή στάθηκαν διαδοχικές απώλειες προσφιλών και αγαπητών ανθρώπων, που η θωριά τους με ακολουθούσε από τα παιδικά μου χρόνια. Και ένιωσα, ξαφνικά, να ορφανεύω από εικόνες, αναμνήσεις και φωνές. Ένιωσα να μικραίνει το σκηνικό των παιδικών μου χρόνων και ‘γω να γιγαντώνω τόσο, ώστε να μη χωράω πια σε αυτό. Έμενα μόνη, να κοιτώ από ψηλά και μακριά παιδικές εικόνες. Ένιωσα να γίνομαι μια άλλη, που παρακολουθεί από μακριά τον εαυτό μου να παίζει ακόμη στο στενό μπροστά στο σπίτι μου και να περπατάει προς το σχολείο με την παιδική σάκα στον ώμο.

Περισσότερα...

Γράφει η Δέσποινα Παλαμάρη

Τι κάθομαι και κάνω εδώ, θέλω να πάω στη θάλασσα σκέφτεσαι…

Περισσότερα...

Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου

Περισσότερα...

Στέλλα Αλαφούζου

Ήταν το τελευταίο Video που είδα χθες βράδυ πριν κοιμηθώ. Και δεν θα μπορούσα παρά να μοιραστώ τη γλύκα του μαζί σας.

Περισσότερα...