24

Όταν είσαι σε νεαρή ηλικία, έχεις την ψευδαίσθηση ότι ο χρόνος είναι άπλετος. Τα λάθη επιτρέπονται. Τα όνειρα μοιάζουν τόσο κοντινά, που σχεδόν μπορείς να τα αγγίξεις.

Πιστεύεις ότι τίποτα δεν μπορεί να σε λυγίσει. Η δύναμη είναι ανεξάντλητη, οι απώλειες ξένες, το μέλλον απέραντο. Νομίζεις πως δεν θα γεράσεις ποτέ, ότι εσύ θα είσαι η εξαίρεση.

Και ξαφνικά, ξυπνάς στα πενήντα. Συνειδητοποιείς ότι έχεις διανύσει μισό αιώνα.

Η εικόνα σου στον καθρέφτη, δεν είναι πια η ίδια. Κοιτάς πίσω και μπροστά και καταλαβαίνεις, πως δεν είσαι πια εκείνο το ατρόμητο νέο άτομο. Πως έχεις διανύσει τη μισή σου ζωή. Πως το σώμα σου δεν έχει τις ίδιες αντοχές. Δεν μπορείς να ξενυχτίσεις όπως παλιά, δεν καίει μέσα σου η ίδια φλόγα. Οι σκέψεις σου βαθαίνουν και κάποιες μέρες ξυπνάς με την αίσθηση ότι δεν πρόλαβες να κάνεις όσα ήθελες. Πονάει το ότι κάποια πράγματα δεν μπορούν πια να γίνουν. Όχι επειδή δεν τα θέλεις, αλλά επειδή το σώμα, οι συνθήκες, η ζωή η ίδια, σου ψιθυρίζουν ότι άλλαξαν. Και το πιο σημαντικό; Δεν σε ρώτησαν.

Όλα έχουν αλλάξει.

Ακόμα και το βλέμμα.

Το καλό όμως με αυτό είναι ότι το βλέμμα, βλέπει πλέον πιο καθαρά.

Τώρα ξέρεις ποιος σου στάθηκε, ποιος σε πρόδωσε, ποιος είσαι και ποιος δεν θέλεις να είσαι, ξέρεις τι αξίζεις.

Καμιά φορά εύχεσαι, να μπορούσες να ξεκινήσεις από την αρχή. Με το μυαλό που έχεις τώρα όμως. Να ήξερες τότε, αυτά που ξέρεις τώρα. Να είχες βάλει άλλες προτεραιότητες. Να είχες αγαπήσει πιο πολύ τον εαυτό σου.

Αλλά έτσι είναι η ζωή. Δεν σου τα δίνει όλα μαζί. Και όπως λέει και ο σοφός λαός μας : Αν δεν πάθεις, δεν θα μάθεις.

Πρώτα σου δίνει τη δύναμη, αλλά όχι τη σοφία. Μετά σου δίνει τη σοφία, αλλά δεν έχεις τη δύναμη.

Τί κάνεις τώρα;

Έχεις λίγο χρόνο ακόμα. Όχι όπως πριν, αλλά έστω ένα όνειρο προλαβαίνεις να το κάνεις πράξη.

Δεν είναι αργά.

Είναι … αλλιώς.

Tz.B.