9

Πάσχα: Μια πρόκληση για ουσιαστική Ανά(σ)ταση

Περισσότερο από έθιμο, λιγότερο από συνήθεια – το Πάσχα ως εσωτερική υπενθύμιση

Η Ανάσταση δεν είναι θεατρική έξοδος τα μεσάνυχτα, αλλά υπαρξιακή είσοδος σε κάτι βαθύτερο

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, πλημμυρίζουμε από φως, λιβάνι, ευχές και τραπέζια. Όμως το Πάσχα δεν είναι απλώς μια αφορμή για επιστροφή στο χωριό ή συνάντηση με αγαπημένα πρόσωπα. Είναι μια βαθιά ανθρώπινη υπενθύμιση: ότι η ζωή δεν τελειώνει στον πόνο, ότι υπάρχει φως πέρα από το σκοτάδι, ότι η ελπίδα είναι πράξη, όχι συναίσθημα. Αν θέλουμε να μιλάμε για Ανάσταση – προσωπική και συλλογική – οφείλουμε πρώτα να σταθούμε με ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό μας. Και να αποφασίσουμε: θέλουμε να γιορτάσουμε ή να βιώσουμε;

Το Πάσχα δεν είναι απλώς μια γιορτή γεμάτη έθιμα, λιχουδιές και εξοχικά τραπέζια. Είναι ένα κάλεσμα. Ένα εσωτερικό ταξίδι από το σκοτάδι στο φως, από τη φθορά στην ελπίδα, από τον εαυτό μας στους άλλους.

Μέσα από τη Μεγάλη Εβδομάδα, η Ορθόδοξη παράδοση μας καλεί να ζήσουμε το μυστήριο του Πάθους όχι απλώς με τυπικότητες, αλλά με επίγνωση. Κάθε ημέρα της έχει κάτι να πει – αν βρούμε τη σιωπή για να την ακούσουμε.

Η Μεγάλη Πέμπτη με τον Μυστικό Δείπνο μάς φέρνει αντιμέτωπους με τις προδοσίες και τις αλήθειες της δικής μας ζωής. Η Μεγάλη Παρασκευή μας συγκλονίζει με τη δύναμη της θυσίας – όχι για να μείνουμε στο πένθος, αλλά για να κατανοήσουμε τη σημασία της ανιδιοτέλειας. Και η Ανάσταση; Δεν είναι μια στιγμή. Είναι μια στάση ζωής. Είναι η επιβεβαίωση πως ό,τι μας πληγώνει, ό,τι μας ρίχνει, μπορεί να ξεπεραστεί – όταν υπάρχει φως, ελπίδα και πίστη.

Το Πάσχα είναι, τελικά, μια ευκαιρία να νιώσουμε την αλληγορική πλευρά της ζωής και του θανάτου. Να κατανοήσουμε πως κάθε τέλος κρύβει μέσα του έναν σπόρο αρχής. Και πως η Ανάσταση – προσωπική, κοινωνική, ανθρώπινη – ίσως έχει σήμερα περισσότερη σημασία από ποτέ.

Όμως για να φτάσουμε σε αυτή την εσωτερική ανάσταση, χρειάζεται να τη βιώσουμε. Δεν φοράμε τα “καλά μας” για να εμφανιστούμε “δώδεκα παρά πέντε” και να εξαφανιστούμε “δώδεκα και πέντε”, με το πρώτο “Χριστός Ανέστη” στο στόμα και τη μαγειρίτσα στο νου. Πρέπει να μείνουμε. Να ακούσουμε το Ευαγγέλιο, να πάρουμε το φως, να το αφήσουμε να μας αγγίξει. Μόνο έτσι το μήνυμα της Ανάστασης μπορεί να ριζώσει αυθεντικά στις καρδιές μας. Αλλιώς, μιλάμε απλώς για μια συνήθεια. Μια συνήθεια που κρύβει μέσα της – όσο σκληρό κι αν ακούγεται – άλλη μία μορφή υποκρισίας. Η Ανάσταση είναι ίσως το πιο βιωματικό γεγονός που πρέπει να παρακολουθήσει όποιος θεωρεί ότι είναι Χριστιανός. Είναι το μέγιστο μήνυμα – η στιγμή που ο καθένας το βιώνει με τον δικό του τρόπο και για τον δικό του λόγο. Αν θέλει μπορεί με το που βγει από την εκκλησία να μην είναι στο εξής ο ίδιος άνθρωπος.

Σε μια κοινωνία που πολλές φορές μοιάζει κουρασμένη, διχασμένη, φοβισμένη, το Πάσχα γίνεται αφορμή για επανεκκίνηση. Να θυμηθούμε πως η αλληλεγγύη δεν είναι φιλανθρωπία, αλλά πράξη δικαιοσύνης. Ότι υπάρχουν άνθρωποι δίπλα μας που δεν έχουν έναν άνθρωπο να μιλήσουν, ένα πιάτο να μοιραστούν, μια στέγη να ακουμπήσουν. Ότι το “Χριστός Ανέστη” πρέπει να συνοδεύεται από ένα “είμαι εδώ για σένα”.

Το Πάσχα ζητά από εμάς κάτι βαθύτερο: να βρούμε ξανά το νόημα της ζωής, να σπάσουμε τον κύκλο της αδιαφορίας, να κοιτάξουμε τον συνάνθρωπο όχι ως “άλλον”, αλλά ως μέρος του ίδιου σώματος που πονά και ελπίζει.
Και τελικά, να θυμηθούμε πως ό,τι αξίζει, γεννιέται μέσα από τον κόπο, τη σιωπή και την αγάπη. Αυτό είναι η Ανάσταση. Όχι μόνο του Χριστού, αλλά και του ανθρώπου. Όχι μια ανάμνηση, αλλά μια ευκαιρία. Για όλους.

Ας είναι λοιπόν φέτος η Ανάσταση αληθινή, όχι μόνο στα λόγια αλλά και στις πράξεις. Ας αφήσουμε το φως να φωτίσει όχι απλώς τα κεριά μας, αλλά τους δρόμους που διαλέγουμε ως άνθρωποι και ως κοινωνία.
Καλή Ανάσταση σε όλους – με πίστη, ελπίδα και βαθιά, γνήσια αγάπη.

Νίκος Χατζηδούρος.