12

Με αφορμή όσα είδαν τα μάτια μου, Μεγάλη Παρασκευή στην Παλαιά Εθνική Οδό Αθηνών – Λαμίας.

Οι γιορτές μας βρίσκουν υποτίθεται,με διάθεση για λίγο φως μέσα στη ρουτίνα. Κι όμως, στους ελληνικούς δρόμους, κάθε Πάσχα γράφεται ένα διαφορετικό σενάριο – αυτό της ανευθυνότητας, της βιασύνης και, πολλές φορές, της τραγωδίας.

Όσο τα γκάζια ανεβαίνουν, τόσο το μυαλό κατεβαίνει ταχύτητες. Και τότε, η διαδρομή δεν είναι γιορτινή. Είναι ριψοκίνδυνη.

Κάθε Πάσχα η ίδια εικόνα: Ουρές ατελείωτες, κίνηση ασφυκτική, και οδηγοί έτοιμοι να σκοτωθούν για να κερδίσουν λίγα λεπτά. Κανείς δεν υπολογίζει τίποτα. Ούτε το αντίθετο ρεύμα, ούτε τις στροφές, ούτε τα παιδιά στο πίσω κάθισμα. Όλοι βιάζονται. Για πού;

Προσπεράσεις στα τυφλά, κορναρίσματα, ένταση, τρέλα. Ανθρώπινη ζωή – στοίχημα πάνω σε μια λαμαρίνα. Ο τόπος προορισμού σου, δεν θα φύγει. Το τραπέζι θα περιμένει. Αν εσύ δεν φτάσεις ποτέ, τίποτα δεν έχει πια σημασία.

Δεν είναι μαγκιά να τρέχεις. Δεν είναι εξυπνάδα να παραβιάζεις κάθε κανόνα. Είναι ανευθυνότητα. Είναι εγκληματική αμέλεια. Και ναι, είναι και ασέβεια – απέναντι στη ζωή σου, αλλά και στη ζωή των άλλων.Δεν είσαι μόνος σου στο δρόμο. 

Το Πάσχα δεν είναι αγώνας δρόμου. Είναι γιορτή. Μια μέρα που υποτίθεται πως συμβολίζει ελπίδα, Ανάσταση, αγάπη. Όχι την παράνοια της ασφάλτου.

Ώρα να σοβαρευτούμε. Γιατί κάποτε, κάποιος δεν θα προλάβει να φτάσει. Και τότε, θα μιλάμε για “αδικία”.

Μερικά λεπτά καθυστέρησης δεν θα σου αλλάξουν τη ζωή. Μια λάθος απόφαση, όμως, μπορεί να την τελειώσει. Ας μην κάνουμε τις γιορτές αιτία πένθους για κάποιους άλλους. 

Φρένο στην απερισκεψία. 

Μυαλό στο τιμόνι. 

Γιατί καμία σούβλα δεν αξίζει περισσότερο απ’ το να είμαστε όλοι παρόντες στο οικογενειακό τραπέζι.

Κι αν δεν σε νοιάζει η ζωή σου, σκέψου τον συνάνθρωπο. Δεν σου φταίει σε τίποτα.

Tz.B.